در گفت وگو با مربیان و ورزشكاران زن؛
چرا بانوان ورزشکار سکوی پرش ندارند؟
به گزارش کادایف، «لیلا ابراهیمی» مربی دو و میدانی زنان می گوید: در مورد ورزش بانوان در سطوح مختلف با دو طیف از مشکلات ابزاری و انسانی رو به رو هستیم. از نظر انسانی با فقدان مربیان حرفه ای و آموزش دیده و از نظر ابزاری با کمبود امکانات و مکانهای ورزشی.
المپیک بعنوان بزرگترین رویداد ورزشی به حساب می آید که شرکت در آن آرزوی هر ورزشکاری شامل زن و مرد است. زنان بعنوان نیمی از جمعیت همواره تلاش کرده اند در زمینه های مختلف نقش آفرینی کنند و با عنایت به قابلیت ها و توانایی های خاص خود بدرخشند.
از جمله عرصه هایی که زنان برای حضور در آن بسیار کوشیده اند المپیک است، اولین حضور زنان در المیپیک به سال ۱۹۶۴ توکیو بازمی گردد که طی آن چهار ورزشکار در رشته های دو و ومیدانی و ژیمناستیک نام خویش را بعنوان اولین زنان ایران در المپیک ثبت کردند.
به این ترتیب در المپیک ۱۹۷۶ مونترال، ۴ شمشیر باز زن، در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا، لیدا فریمان تنها زن ایرانی حاضر در المپیک در رشته تیر اندازی، در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، منیژه کاظمی در رشته تیر اندازی تنها نماینده زن ایرانی، در المپیک ۲۰۰۴ آتن، نسیم حسن پور تنها تناینده زن ایرانی در رشته تیر اندازی، در المپیک ۲۰۰۸ پکن، نجمه آبتین در رشته تیرو کمان، هما حسنی در رشته قایقرانی و سارا خوش جمال فکری در رشته تکواندو حضور داشتند.
در المپیک ۲۰۱۲ لندن، برای نخستین بار بیشتر از ۴ زن ایرانی المپیکی شدند.
در المپیک ۲۰۱۶ ریو، ۹ زن در ۶ رشته به المپیک راه پیدا کردند، در المپک ۲۰۲۰، ۶ نفر از زنان سهمیه حضور در المپیک را داشتند و در نهایت ۱۱ نفر از زنان مبینا فلاح (تیروکمان)، هانیه رستمیان (تیراندازی)، فاطمه امینی (تیراندازی)، شرمینه چهل امیرانی (تیراندازی)، ندا شهسواری (تنیس روی میز)، ناهید کیانی (تکواندو)، مبینا نعمت زاده (تکواندو)، مهسا جاور (قایقرانی)، زینب نوروزی (قایقرانی)، فاطمه مجلل (قایقرانی) و فرزانه فصیحی (دوومیدانی)سهمیه حضور در المپیک ۲۰۲۴ پاریس را در دست گرفتند، در حالیکه ۲۹ سهمیه متعلق به مردان بود. در این المپیک، ناهید کیانی در رشته تکواندو موفق به دریافت مدال نقره و مبینا نعمت زاده در رشته تکواندو موفق به دریافت مدال برنز شدند.
نخستین حضور زنان ایرانی در المیپیک به سال ۱۹۶۴ توکیو بازمی گردد که طی آن چهار ورزشکار در رشته های دو و میدانی و ژیمناستیک نام خویش را بعنوان اولین زنان ایران در المپیک ثبت کردندمدال آوری زنان یک موفقیت بزرگ برای جامعه ایران است. خانمهایی که نیمی از جمعیت را می سازند و می توانند با استفاده از قابلیت ها و توانمندی های خود زمینه توسعه پایدار را هموار سازند.
با این حال زنان ورزشکار اعتقاد دارند که برای دست یافتن به جایگاه واقعی خود با مسایل و مشکلاتی رو به رو هستند که ضروری است این موانع مورد توجه قرار گرفته و برای آنها چاره ای عرضه شود تا زمینه حضور و موفقیت بیشتر آنها در مسابقات جهانی بیشتر از پیش فراهم گردد. این که این مسایل و مشکلات چه مواردی هستند و چگونه می شود آنها را از میان برداشت، سبب شد پژوهشگر ایرنا با «لیلا ابراهیمی»، مربی دوومیدانی، «سارا ظهرابی نیا»، بازیکن فوتبال و «سپیده بابایی»، عضو تیم ملی کشتی آلیش زنان به گفت و گو بنشیند که در ادامه مشروح آنرا می خوانید:
در ورزش بانوان مشکل ابزاری و انسانی داریم
ابراهیمی در مورد مسایل و مشکلات ورزش بانوان می گوید: در قسمت بانوان ما هم مشکل ابزاری داریم و هم انسانی. مشکل انسانی از این نظر که مربیان حرفه ای خیلی کم هستند. مربیانی که حالا هم فعال می باشند و هم با عشق و علاقه شخصی خود فعالیت می نمایند. مربیانی که خوب و حرفه ای هستند به اندازه انگشتان دست هم نمی رسند و این بسیار بد است.
این مربیان نه حمایت مالی می شوند و نه این که می توانند در دوره های عالی که در کشورهای مختلف برگزار می شود، شرکت نمایند. همینطور هیچگاه هم جهت استفاده از پتانسیل آنها ظرفیت سازی نشده است.
مربیان نه حمایت مالی می شوند و نه این که می توانند در دوره های عالی که در کشورهای مختلف برگزار می شود، شرکت نمایند. علاوه براین جهت استفاده از پتانسیل آنها ظرفیت سازی هم نشده استوی می افزاید: از نظر ابزاری هم امکانات و مکانهای ورزشی بسیار اندکی داریم. برای مثال پیست دو میدانی در تهران که پایتخت است، حداقل به انگشتان دست نمی رسد و تنها دو تا داریم. یکی کشوری است که زیر نظر فدراسیون نیست و دیگری هم آفتاب انقلاب است که پتانسیل ورزشکاران را ندارد. اگر این طور پیش برود، آن پیست هم فرسوده می شود.
این مشکلات دست دردست هم می دهند تا امکان پیشرفت که باید برای بانوان باشد، اندک باشد. همینطور اردوهای خوب و منسجم از نظر مکانی خیلی کم است. شهرستان ها امکانات خوبی ندارند، هیات تهران که پایتخت است، از نظر مالی ضعیف است. ما احتیاج به اسپانسرهای بسیار قوی داریم که بیایند و هزینه کنند.
بابایی هم در این خصوص می گوید: در واقع دغدغه ها و مشکلات بانوان چند برابر آقایان است. متاسفانه رشته ما المپیکی نیست. چونکه پوشش ما طوری است که به ما اجازه رفتن به المپیک را نمی دهد. خواهش من اینست که همانطور که بچه ها روی اعتقادات خود ایستادند و به مدال جهانی بسنده کردند و با مدال المپیک خداحافظی کردند، حمایت شوند.
وقتی کسی از علاقه اش به خاطر کشورش می گذرد، باید هم حمایت مالی شود و هم این که بیمه شود. من حتی در بعضی از رشته ها شنیده ام که بانوان با هزینه خود اعزام می شوند که این مورد اصلا خوب و مطلوب نمی باشد.
وی می افزاید: من هفت مدال جهانی و آسیایی دارم، اما متاسفانه هنوز در جایی مشغول به کار نیستم و در باشگاه مربی گری می کنم. از طرفی گرفتار مصدومیت کتف هم شده بودم و در هفته دوم مجبور شدم باشگاه بروم تا از نظر اقتصادی لطمه نخورم. این موارد همه دغدغه هستند.
علاوه براین به علت ملی پوش بودنم، ۸۰ درصد زمان خویش را در باشگاه بودم که این مورد سبب شد نتوانم درسم را ادامه دهم. من آخرین جایزه ای که از وزارت ورزش گرفتم ۲۵ میلیون تومان بود. در کشورهای دیگر این مبلغ بسیار خنده آور است. من جهت شرکت در برخی مسابقات باید حداقل ۱۰ کیلو وزن کم می کردم، این مقدار پول در مقابل این همه زحمت واقعا کم است. از طرفی در شهرستان ها با کمبود امکانات رو به رو هستیم.
ظهرابی نیا در اینباره می گوید: بیشترین مشکل ندیده شدن بازیکنان زن است و این ندیده شدن سبب شده هیچ اسپانسری هم ما را نبیند. برای مثال در فوتبال گفته شده همه باشگاه ها باید تیم داری کنند، اما نگفتند لیگ برتر. باشگاه ها هم زیر بار این هزینه ها نمی روند.
درواقع تا زمانیکه به شکل حرفه ای به ورزشی نگاه نکنیم، هیچ پیشرفتی حاصل نمی گردد. ما در خوزستان مشکل زمین چمن داریم و راهی هم برای حل این مشکلات اندیشه نشده است. اگر لیگ منظمی داشته باشیم می توانیم به تیم ملی کشور کمک نماییم. اما فقط هستیم که به دلایلی حضور داشته باشیم. این در شرایطی است که جوانان وقتی به ورزش روی می آورند هم جامعه و هم خانواده ها سالمتر خواهند بود. ازاین رو باید زیرساختی باشد تا جوانان از آنها استفاده نمایند اما متاسفانه این زیرساخت ها بخصوص در شهر های کوچک وجود ندارد.
مشکل بازیکنان زن اینست که دیده نمی شوند و این مورد سبب شده هیچ اسپانسری هم ما را نبیند وی ادامه می دهد: بعنوان ۱۴ سال کاپیتان تیم ملی هنوز با مشکل زمین چمن در خوزستان رو به رو هستم. باآنکه مسؤلان جوان پرکار روی کار آمده اند، اما هنوز زمینه آنطور فراهم نشده که با خیال راحت کار نماییم و این دغدغه ها اجازه فعالیت مفید به بانوان را نمی دهد.
چگونه میتوان موانع ورزش بانوان را کنار زد؟
ابراهیمی در مورد این که چطور می توان این موانع را کنار زد، می گوید: باید برنامه منسجم طراحی شود. اسپانسر آورده شود. تعداد ورزشکاران و مربیان خوب در شهرستان ها و خود تهران بسیار است، ازاین رو بخش استعدادیابی باید خوب و قوی باشد. بخش آموزش باید خوب کار کند. در این راه هزینه شود تا به مطلوب خود برسد.
بابایی هم به راهکارهایی اشاره کرده و می گوید: وقتی بازیکنان زن دیده شوند، قطعا به وضعیت شان هم رسیدگی می شود. تنها راه حلش اینست که برای بانوان مدال آور که هم اکنون در زمینه مربی گری هستند، امکانات لازم فراهم گردد تا هم خود آنها رشد کنند و هم کسانی که توسط آنها درحال آموزش دیدن هستند.
ظهرابی نیا «دیده شدن ورزشکار » را مهم ترین راهکار می داند و می گوید: رسانه در این حوزه نقش بسیار مهمی دارد. نمی گویم تمام بازی به شکل مستقیم پخش شود اما دستکم قسمتهایی از مسابقات بانوان از راه رسانه های ملی پخش شود. اغلب بازیکنان مرد را که دسته ۳ بازی می کنند، مردم می شناسند، در حالیکه این مورد برای بهترین بازیکن زن متفاوت می باشد. اگر ورزشکاران زن شناخته شوند، اسپانسرها هم حمایت کنند. حمایت مسؤلان هم مهم می باشد، البته آنها آن طور که باید دلسوز ورزشکاران نیستند. امیدوارم مسؤلان و رسانه ها هر دو از ورزشکاران بخصوص ورزشکاران زن حمایت کنند تا ورزش بانوان در سطوح مختلف کشور رشد کند.
منبع: kadaif.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب